Hoe verschillende lagen kiezen?

Het voldoen aan mechanische eisen is de eerste stap om ervoor te zorgen dat een verpakking met succes een product bevat. Het materiaal moet dus voldoende sterkte verkrijgen om de last te kunnen dragen. Het vermogen wordt bepaald door vier eigenschappen: treksterkte – de weerstand tegen breken wanneer er langzaam aan wordt getrokken; de impact van macht die weerstand biedt tegen breuk onder onmiddellijk effect; het verzet tegen het doorboren van scherpe materialen; en de weerstand tegen scheuren vanaf een lekpunt.
Bijgevolg moeten de mechanische eigenschappen van een verpakkingsmateriaal bestand zijn tegen zowel chemische als fysieke aantasting door zowel het product binnen als de externe omstandigheden. De effecten komen dus voort uit de inhoud van het pakket. Chemische aanvallen van producten in de verpakking zijn doorgaans oliën, vetten, zuren, vet en bijtende vloeistoffen. Afhankelijk van hun weerstand tegen deze middelen veranderen kunststoffen van eigenschappen, terwijl andere inert blijven. De scherpe randen van producten in verpakkingen vormen ook een uitdaging die de keuze van hardwaresubstanties voor sommige eetbare producten beïnvloedt.

Distributie is de noodzaak om toegang te krijgen tot de inhoud van een verpakking nadat deze voor het eerst is geopend. Plastic films voldoen gemakkelijk aan deze aanpak, op voorwaarde dat de consument een schaar of een mes heeft, hoewel de huidige trends zich bewegen in de richting van een meer toegankelijke manier om de verpakkingen zonder gereedschap te openen. Ook willen consumenten de verpakking opnieuw sluiten om het niet-geconsumeerde product te kunnen conserveren.
Kunststoffen zijn vaak niet effectief bij het uitvoeren van deze genoemde functies. Verpakkingsafdichtingen moeten bestand zijn tegen het binnendringen van waterdamp en zuurstof en moeten toch overeenkomen met het gemak waarmee de verpakking kan worden geopend. Plastic films slagen er ook niet in om een ​​verpakking te sluiten nadat deze is geopend, omdat er warmte nodig was om de oorspronkelijke verzegeling te herstellen. Sommige plastic zakken bevatten ritsachtige systemen voor het sluiten/afdichten van de verpakking, maar de ritsen zijn niet luchtdicht. Daarom moet het product de verpakking verdragen of een extra luchtdichte afsluiting toevoegen, wat veel kosten met zich meebrengt. In de meeste gevallen zijn stijve containers met schroefdoppen beter geschikt dan plastic films.

Vuil en stof
Kunststoffen voldoen ruimschoots aan deze techniek/criteria om producten te beschermen tegen vuil en stof. Sommige kunststoffen die elektriciteit slecht geleiden, bevatten echter kleine elektrische ladingen die stof aantrekken. Het verbeteren van deze films door een behandeling aan te bieden of door alternatieve plastic films te selecteren die zeer geleidend zijn, kan dit probleem beantwoorden/oplossen.
Atmosferische gassen
De keuze van de doorlaatbaarheid hangt af van de aard van het product en de wensen van de fabrikant. Hoge permeabiliteit maakt extra voordelen mogelijk, zoals het verkrijgen van gewenste eigenschappen tegen lagere kosten. Het gebruik van meerlaagsfilms is het duidelijkst zichtbaar bij fabrikanten. Eén film biedt doordringbaarheid voor gas en de andere film biedt warmteschaalbaarheid, sterkte en ondoorzichtigheid. P?V?D?C/(PVDC)-materialen bieden zowel bescherming tegen de atmosfeer als schaalbaarheid van hitte. Lagen van metaal zorgen voor verfraaiing en fungeren als barrières tegen gassen. De complexiteit die ontstaat bij het ontwerpen van meerlaagse pakketten houdt verband met de verschillende behoeften van verpakkers. De bescherming tegen gas kan vrijwel altijd worden bereikt door gebruik te maken van de beste kunststofhars. “Bijna altijd” is van toepassing omdat folieverpakkingen met een hoge barrière van plastic voor bepaalde voedingsmiddelen niet als optie worden beschouwd. Voorbeelden hiervan zijn soepen en groenten, algemeen bekend als ‘plankstallen’. De eetwaren moeten worden verwerkt en ingeblikt en kunnen zonder koeling vele jaren op de plank blijven liggen.
De zuurstofbarrières die in dit geval worden gebruikt, zijn samengesteld uit met plastic bekleed aluminium of PVDC, jaren eerder ontwikkeld. De barrièrefilm die vereist is in verpakkingen met gemodificeerde atmosfeer moet het opnieuw binnendringen van zuurstof voorkomen. Als gevolg hiervan worden materialen als nylon, gecoate film en PVDC gebruikt. Om aan deze eis te voldoen, worden obstructiepolymeren zoals EVOH en PVDC opgenomen. Selectieve permeabiliteit voor gassen wordt overwogen door het gebruik van Controlled Atmosphere Packaging.
Ademhaling is toegankelijk voor verse producten, waardoor hun houdbaarheid wordt verlengd. Daarom wordt met de juiste combinatie van kunststoffolies aan de eis voldaan. In de toekomst zal de populariteit van meerlaagse plastic films die ontwikkeld worden toenemen, gemotiveerd door de vermindering van productbederf en het natuurlijke productgemak.

Geur-/smaakverlies of -winst
Het voorkomen van het verlies van gewenste eigenschappen of het verkrijgen van ongewenste smaken uit de omgeving wordt bereikt door het gebruik van meerlaagse plastic films ter bescherming tegen zuurstof en waterdamp. Zelden wordt de ontwerper van de verpakking belast met het inbouwen van een enkelvoudig plastic om deze rol te vervullen.
Licht
Pigmentatie en metallisatie van plastic films vinden plaats om hun ondoorzichtigheid te verbeteren. Eén voordeel is dat gemetalliseerde coatings ultraviolette afscherming bieden, evenals elk niveau van opaciteit dat het product vereist, in tegenstelling tot natuurlijk ondoorzichtige materialen die niet kunnen worden aangepast. Gedeeltelijke dekking kan sommige producten een adequate lichtbescherming bieden, samen met aantrekkelijke esthetische effecten.
Extreme temperaturen
Plastic verpakkingsfolies blijven effectief wanneer ze worden blootgesteld aan temperaturen in de koelkast en behoeven daarom geen aandacht van verpakkingsontwerpers.
De hoogste temperatuur voor het verpakken van voedsel ligt echter op 400℉, waarbij PET en nylon stabiel blijven en de temperatuur kunnen weerstaan, waarbij ze hun mechanische eigenschappen behouden zonder chemicaliën in de verpakte inhoud vrij te geven.

Bij het vervullen van de fundamentele doeleinden voor het verpakken van producten moeten plastic films aan verschillende eisen voldoen die afhankelijk zijn van de marketingstrategie van de verpakker. Bij sommige beleidsmaatregelen wordt rekening gehouden met de manier waarop drukinkten door de film worden geaccepteerd en de behandeling ervan om te voorkomen dat de inkt wordt afgewreven. Meerlaagse films voorkomen slijtage door de converter??? om een ​​van de binnenoppervlakken af ​​te drukken. Kleurstoffen en pigmenten mogen kunststofharsen niet beschadigen, hoewel oppervlaktebedrukking kan worden toegepast in plaats van pigmentatie. Verhulling en weergave kunnen worden gecreëerd met behulp van ondoorzichtige materialen. Andere belangrijke toepasbare eigenschappen zijn waas, glans en het percentage lichttransmissie. Door de verstrooiing van licht wordt nevel aangebracht om de zichtbaarheid van de bedrukking te verbeteren.
Glans zorgt voor spiegelachtige reflectie, wat leidt tot een sprankelend uiterlijk. Blijkbaar rationaliseert het percentage licht de transmissie en interpositie tussen receptoren wanneer de film ontbreekt. Optische en visuele kenmerken beïnvloeden het uiterlijk van een product in het schap, terwijl de weerstand en stijfheid bepalend zijn voor het uiterlijk van het product na hantering door de klant. De vereisten variëren per pakket.

Sommige kunststoffen zijn zelden bestand tegen olie, terwijl andere worden aangevallen door chemicaliën. Het gebruik van de juiste folie verbetert de verwerkbaarheid van het vinyl, noodzakelijk voor verpakkingen. Het extraheren van non-food en non-medicijnverpakkingen vindt alleen plaats als de producten vloeibaar zijn. Bij voedsel is de veiligheid van de consument een belangrijk aandachtspunt.
Daarom zijn er specificaties vereist na het gebruik van harsen, zodat wordt voorkomen dat de stukjes polymerisatie- of katalysatorproducten in de eetbare producten terechtkomen. Producten worden op lage temperaturen bewaard om smaakverandering en schade voor de consument te voorkomen. De oorspronkelijke smaak/aroma's van bepaalde voedingsproducten kunnen worden gewijzigd door veranderingen in hun sporenelementen. De smaak van sinaasappelsap verandert bijvoorbeeld na het verwijderen van de ‘frisse tonen’. Polyolefine verwijdert de sapcomponenten die leiden tot het gebruik van dure polymeren om de frisse smaak te behouden. De polymeren fungeren als contactlaag in plastic sapcontainers.